Berichten

PowerMama van de maand: Cristel Zwart

  PowerMama van de maand januari is Cristel Zwart!

Hallo allemaal, mijn naam is Cristel. Ik woon in Amsterdam, samen met mijn vriend en wij zijn de trotse ouders van ons zoontje Wester die nu alweer 1,5 jaar is.

Ik ben op 17 januari 2018, tijdens mijn zwangerschap, begonnen met mijn eigen onderneming,www.randomcreatives.nl. Niet alleen, maar samen met een oud collega. Wij maken creatieve concepten voor allerlei leuke bedrijven en merken. Go check it out op de website. Mijn hele professionele loopbaan heeft altijd al een creatieve rode draad gehad. Van grafisch vormgever tot art director en van owner en contentmaker voor www.love2workout.nl tot nu eigen baas en freelancer bij Random.

In november 2017 werd ik zwanger. Ik had dat jaar besloten te stoppen met mijn baan. Ik werkte toen zes jaar als creative bij een eventmarketingbureau en was toe aan iets anders.

Eerlijk gezegd was ik de continue drukte, de rollercoaster, helemaal zat en wilde ik ruimte en tijd om te bedenken wat mijn volgende stap zou zijn. Begin dat jaar hadden we besloten voor een kindje te gaan dat was nog niet gelukt. Geen paniek hoor, ik wist dat het best een tijdje kon duren en heb het ook nooit gepland tot op de dag. Maar toch…Ik ben er achteraf van overtuigd, dat het stoppen met die baan en de drukte, heeft geholpen om zwanger te worden. Alsof mijn lichaam voelde dat ik er klaar voor was.

Mijn zwangerschap

Mijn zwangerschap begon best goed. Ik was niet misselijk, voelde me prima en voetbalde en sportte nog heerlijk. Voetbal is altijd al mijn lievelingssport geweest en daarnaast was ik veel in de sportschool te vinden, deed ik wat bootcamp trainingen mee en af en toe hardlopen. Tijdens mijn zwangerschap heb ik ook yoga opgepakt.

Na een maand of vier werd het voetbal wat te veel. Mijn teamgenoten gingen er zelfs rekening mee houden op het veld en toen vond ik dat ik ermee moest stoppen. De laatste week pakte ik nog even twee wedstrijden achter elkaar mee maar dat werd toch te veel. Ik kreeg wat last van mijn rug en heupen dus de beslissing om met voetbal te stoppen voelde wel ok. Helaas werden die pijnen steeds erger. Ik bleef wel krachttraining doen maar hardlopen en bootcampen was te heftig. Ik besloot een bekkenspecialist op te zoeken en zij vertelde me waar ik het meest bang voor was: je moet rust nemen.

Ik werkte toen 3 dagen als content manager, was bezig met het opstarten van en kleine klussen doen voor Random Creatives en plaatste nog elke week artikelen op Love2workout. Ergens moest ik kiezen. Van de bekkenspecialist moest ik 3 x per dag liggen en lopen tussen het zittende werk door en oefeningen doen.

Rust nemen was (en is) voor mij super moeilijk. Ik ben gewend dat mijn lijf alles aan kan. Maar tijdens mijn zwangerschap heb ik wel anders geleerd. Uiteindelijk, na een maand of zeven, kon ik niet meer anders. Ondertussen was mijn sporten teruggebracht tot 1 a 2 keer per week zwangerbootcamp en 1x yoga. Maar al gauw kon yoga ook niet meer omdat liggen op mijn rug op een harde ondergrond niet meer ging. In de laatste paar weken was een rondje om ons huis 1 van de weinige dingen die me nog net lukte. Dat was vooral tijdens mijn verlof. Een houding vinden was niet makkelijk. Ik had 1 oude tuinstoel die wel ok zat, de bank was killing en slapen bestond uit twee uurtjes liggen op mijn rug, een half uur bewegen en weer liggen op mijn rug. Dat ging zo de hele nacht door. Weinig slapen dus. Ik was zooooo klaar om te bevallen maar helaas bleef Wester nog een weekje langer op zich wachten dan gepland.

De bevalling

Op 27 juli 2018, na de heetste en voor mij langste zomer ever, begonnen de weeën. Wat was ik daar blij mee! Het schoot door mijn hoofd dat ik snel weer normaal zou kunnen lopen en dat hopelijk de pijn minder zou worden. Laat die bevalling maar komen, dacht ik. Achteraf moet ik zeggen dat ik niet zo’n goede herinneringen heb aan mijn bevalling. Ik was krampachtig over die bekken en kon me niet ontspannen. Ik kreeg een onbekende verloskundige en nadat we besloten hadden thuis te blijven moesten we toch met 7 cm ontsluiting de weg naar het ziekenhuis maken omdat Wester in het vruchtwater had gepoept. Na die rit en 10 uur bevalling mochten we dan eindelijk de kleine man in onze armen sluiten. Ik was opgelucht en blij dat het voorbij was maar moest helaas nog naar de operatiekamer omdat mijn placenta niet loskwam. Hierdoor verloor ik veel bloed en kwam ik lijkbleek terug bij mijn lieve vriend en kleine mannetje.

 

Het herstel

Toen ik zwanger was werd me steeds verteld, 9 maanden af, 9 maanden op. Met andere woorden, het duurt zeker 9 maanden voordat je weer volledig hersteld bent. Daar geloofde ik echt geen biet van. Je kon mij niet wijs maken dat ik niet na een maand of vier weer op en top was om te werken, sporten en allerlei leuke dingen te doen met mijn gezin.

Nu, 1,5 jaar verder, weet ik dat ze gelijk hebben. Omdat ik veel bloed had verloren had mijn herstel een moeilijke start. De eerste twee tot drie weken was ik heel moe, snel flauw en kon eigenlijk niet zoveel meer dan Wester borstvoeding geven. Gelukkig herstelde mijn lijf vrij snel. Mijn buikspieren groeiden goed naar elkaar toe en mijn knipje zag er prima uit. Na een week of drie startte ik langzaam met wat spieroefeningen op bed maar ik moet zeggen; ik had er maar weinig tijd en energie voor maar ik wilde wel heel graag weer bewegen! Toen het weer mocht, na zes weken, stond ik meteen die maandagavond in het park bij een mamabootcamp lesje. Ik stond letterlijk te springen van vreugde en sprak met de trainster af dat zij me in de gaten zou houden, want ik moest het langzaam opbouwen met wat restricties vanwege mijn bekken. Na een tijdje voelde de bootcamp steeds beter en ik voelde me steeds sterker en had wel zin in wat anders. Ik had toen contact met de Core Academy en ging meedoen met de PowerMama training. Wat heb ik daar veel geleerd! Alles dat daar verteld werd over mijn buikspieren, hoe om te gaan met de diastase, alles zoog ik op en ben ik meteen gaan toepassen. En het verbaasde me hoeveel en ‘zwaar’ we mochten trainen. Als we het maar goed en beheerst deden. Nou, daar kon ik wel wat mee!

Rustig aan kon ik het voetballen weer oppakken, genieten van yinyoga als vast rustmoment en in de sportschool spinning en krachttraining doen. Al gaat het me wel veel te langzaam. Ik ben nu 1,5 jaar verder en heb in de tussentijd nog steeds af en aan klachten. Vooral mijn linkerbil kan soms zo veel pijn doen dat ik niet meer kan lopen. Die bil vangt de klappen op van de kracht die ik mis in mijn bekkenbodem en in mijn core. Met dry needling en opnieuw een half jaar onder controle bij de bekkenspecialist met allerlei oefeningen ben ik nu op een punt dat de basis er begint te komen. Al ben ik nog steeds onzeker over mijn lijf, hoe ver ik kan gaan. Bang voor de pijn in mijn bil, ik kan voetballen zonder pijn en dat is het allerbelangrijste!

Ons bedrijf loopt lekker en we hebben heel veel leuke opdrachten. Wester is een kleine held, loopt, rent, fietsts en praat wat af en mijn vriend en ik zijn echt een team in opvoeden en plannen ‘date nights’ om af en toe echt even samen te zijn.

Moeder, ondernemer en sportief zijn in 1

Het is soms niet makkelijk om alle ballen hoog te houden. Maar zolang ik alles in balans kan houden gaat het goed. Niet te veel werk aannemen, hoe verleidelijk dat ook is. Niet te veel plannen als het gaat om sociale activiteiten maar flexibel blijven en de spontane acties omarmen. Wat ik ook heb geleerd is hulp vragen. Gaat het even niet, in welk opzicht dan ook, vraag je familie en vrienden om hulp. Die begrijpen dat. Af en toe een extra dagje oppas om even tot jezelf te komen? Gewoon doen! Niet schuldig voelden, je doet genoeg.

Op sportgebied is mijn specifieke doel dat ik altijd fit genoeg ben om te voetballen op een lekker niveau. Dat betekent sterk zijn en een goede conditie. Wat bij mij het beste werkt is mijn sporttijd inplannen. In overleg met mijn vriend een aantal momenten in de week. Die staan vast en daar komt niemand aan. Verder is gezond eten belangrijk. Ik houd me aan de 80-20 regel, 80% van mijn tijd let ik op wat ik eet. Dat is een mix van veel groenten, fruit, noten en peulvruchten. Goede vetten, genoeg voeding met eiwitten, hooguit twee keer in de week vlees, een keertje of twee vis, een salade mee naar mijn werkplek, 1 koffie per dag en verder veel thee en water. Ik ben gek op koken en vind het fijn als ik daar een beetje tijd voor kan nemen. De dagen dat we in de avond sporten eten we vaak makkelijk, een restje of een snelle gezonde maaltijd. En die 20? Een lekker taartje als ik met een vriendin afspreek, wat chocolade eitjes met Pasen, een oranje tompouce met Koningsdag en op date night heerlijk uit eten.

Moeder zijn is iets heel bijzonders. Van tevoren kon ik me daar niets van voorstellen. Ja, ik wist hoeveel mijn moeder van ons houdt, ik wist dat het iets speciaals zou zijn. Maar hoe dat bij mij zou voelen dat moest ik nog ervaren natuurlijk. In de eerste weken kreeg ik dat allemaal niet zo mee. Ik herinner me geen roze wolk. Ik was aan het bijkomen van de zwangerschap en de bevalling en moest tegelijk een kleine baby in leven houden. Gelukkig samen met mijn vriend, de liefste vader van de wereld. Er was best veel stress en voelde me zo super verantwoordelijk voor dit kleine mannetje. Pas na een week of 6 leek alles een beetje op zijn plaats te vallen en begon er meer rust te ontstaan en na 3 maanden wist ik het zeker. Jij, je vader en ik, wij zijn team #babyWester. Wij redden het wel. Ik voelde een heel soort nieuwe liefde. Alsof er een vat werd opengetrokken van iets wat nog altijd dicht zat. Liefde voor Wester maar ook een nieuwe liefde voor mijn vriend. Als papa.

Ik wil Wester heel veel liefde meegeven. Dat hebben mijn ouders bij mij gedaan en dat voelt goed. Je geliefd voelen, altijd welkom, altijd tijd voor je. Dat wil ik creëren. Een veilige haven. Open en met humor. Zoals mijn moeder altijd zei: een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. En het lijkt alsof Wester dat nu al begrijpt. Hij lacht echt altijd!

En daarnaast mezelf blijven. Ondernemen, graag lachen, liefde voor familie, sporten, gezond eten. Als Wester dat als voorbeeld heeft en dat meekrijgt dan hoop ik dat hij daar iets van oppikt.

 

Is dat de betekenis van PowerMama zijn?

/0 Reacties/door

PowerMama van de maand: Sanne Vink

Sanne is PowerMama van de maand december!

Sanne (40) komt uit Amsterdam, is moeder van Loïs (3,5) en doet o.a. de communicatie voor Mobilis CrossFit. Daarnaast is ze onlangs gestart met haar eigen bedrijf Appeltje IJtje (communicatie, vormgeving & websitebouw).

Zelf CrossFit Sanne sinds 2013. Ze is een jaar nadat ze Dave (head coach en eigenaar Mobilis CrossFit) ontmoette begonnen. In het begin moest ze behoorlijk wennen aan de intensiteit van CrossFit. De eerste paar trainingen vond ze best heel heftig maar ze hield vol en na een aantal maanden begon ze het zowaar echt leuk te vinden. Op een dag ging ze liever trainen na werk dan naar huis om op de bank te ploffen. Sanne: “Ik vond het heel bijzonder om te merken dat ik dat in mezelf had losgeschud, de kant van intensief trainen had ik nog nooit bij mezelf ontdekt, ik denk ook echt dat iedereen zo’n onontdekte kant heeft (als je hem nog niet hebt ontdekt)”

De dag voor de bevalling naar 6 hoog lopen, met de trap, waarom niet?

In 2015 raakte ze zwanger en ze bleef gewoon doortrainen, wel aangepast en op haar eigen tempo, en ging door tot 38 weken. “Sommige mensen vonden dit echt idioot, vroegen zich af of ik niet een keer moest stoppen en vonden dat ik normaal moest doen, wel met een geintje uiteraard maar ik kreeg best wat commentaar. Ik vond dat heel vreemd want ik voelde me er juist heel goed bij en deed helemaal geen gekke dingen. Krachtoefeningen in de WOD’s pasten we aan en in plaats van bijvoorbeeld sit-ups deed ik iets van planken. Dave hielp me hierbij en ik denk dat je lichaam je heel goed vertelt wat je wel en niet kunt, daar moet je op vertrouwen”. Sanne voelde zich prima tijdens haar zwangerschap en wilde het liefst de dingen blijven doen die ze altijd deed. Dat lukte tot het einde heel goed, de dag voor de bevalling moest ze bij de verloskundige naar de 6e verdieping. De lift was stuk en ze ging met de trap, 6 trappen op de dag voor de bevalling en dat ging prima, zo zie je maar hoe goed het voor je is om actief te blijven tijdens de zwangerschap.

Tijdens haar zwangerschap volgde ze geen specifieke zwangerschapscursus, alleen een informatiebijeenkomst in het ziekenhuis het enige wat ze had gekocht was een boek over hypnobirthing. Ze had een hele snelle bevalling en het verliep allemaal heel goed. Sanne kon heel relaxed blijven tijdens de bevalling, ze had een rustig muziekje opgezet en denkt echt dat de yoga en de CrossFit haar allebei hebben geholpen om rustig te blijven. Sanne: “Met yoga leer je hoe je met je ademhaling ontspannen kunt blijven en met Crossfit kom je tijdens het trainen ook vaak hele vervelende momenten tegen waar je gewoon doorheen moet. Je wilt stoppen maar dat doe je niet, je gaat toch door. Die momenten kom je in het dagelijks leven ook tegen. Niet alleen met bevallen overigens maar ook op momenten waarbij je door iets anders heen moet bijten”.

“Ik kan het alle moeders aanraden om te blijven trainen tijdens de zwangerschap”

Het herstel viel best wel tegen, dat was best pittig. Loïs was echt een grote baby en Sanne is zelf niet al te groot, dat heeft echt een impact op je lijf. Ook moest Sanne in het begin wennen aan het moeder zijn. Natuurlijk vond ze het fantastisch dat Loïs er was maar met een kind krijgen komen er ook heel veel zorgen bij. Haar kijk op de wereld is er echt door veranderd. Voorheen leefde ze voor zichzelf en nu heeft ze er een enorme verantwoordelijkheid bij. Sanne: “Je wilt alles regelen en oplossen voor je kind maar dat kan natuurlijk helemaal niet en dat is best heftig. Deze nieuwe vorm van verantwoordelijkheid en bezorgdheid en wat dat met me deed had ik van tevoren niet aan zien komen en vind ik soms nog steeds best wel pittig.”

Sanne is ervan overtuigd dat CrossFit haar geholpen heeft om sneller weer op de been te zijn dan ze anders geweest zou zijn: “natuurlijk ligt je core even aan ‘gruzelementen’ maar de kracht in de rest van je lijf, je armen, rugspieren, bilspieren etc, helpt je echt enorm in je herstel.” Ze heeft nog wel een lichte diastase en houdt dit goed in de gaten. Het lijkt erop dat dit niet constant is maar altijd een beetje in beweging. Ze is hier een tijd lang bewust mee bezig gehouden en heeft naast trainen ook een Compex gebruikt voor haar herstel. Dit is een apparaat dat spieren stimuleert en steeds vaker ook in CrossFit gebruikt wordt. Sanne denkt dat CrossFit geen garantie is dat je er helemaal ongeschonden uitkomt want er zijn veel meer factoren van invloed maar ze kan het andere (aanstaande) moeders echt aanraden om te blijven trainen tijdens maar ook zeker na de zwangerschap.

“CrossFit is voor mij hét middel om mijn hoofd leeg te maken

Na de bevalling heeft Sanne het trainen na zes weken weer opgepakt. Samen met Dave heeft ze het heel rustig weer opgebouwd. Toen ze echt weer zwaarder ging trainen was ze wel een jaar verder. Wat heel fijn is om te merken is dat ze nu fitter is dan voor ze zwanger was. Trainen geeft haar ook de broodnodige momentjes voor zichzelf die iedere moeder nodig heeft. Voor haar is CrossFit het middel om haar hoofd leeg te maken, tijdens een uurtje trainen denkt ze nergens anders aan. Wat ze graag mee wil geven aan mensen die voor het eerst gaan CrossFitten is om jezelf de tijd te geven. Nieuwe gewoontes en technieken aanleren kost gewoon tijd dus geef jezelf die tijd en geniet van het proces terwijl je sterker wordt.

Lois is nu 3,5 en al 18 kilo, dat is een heel gewicht aan het worden maar Sanne kan haar nog goed tillen, ook dat is het voordeel van trainen als moeder: “Vorige week waren we een dagje op stap geweest en viel ze in slaap in de tram, ik vond het zielig om haar wakker te maken en heb haar daarom de hele weg naar huis getild. Natuurlijk is dit loodzwaar omdat ik ook nog spullen mee had en dat tillen is niet altijd even fijn maar ik kan het wel, superhandig.” Toevallig deed Sanne diezelfde week een wod waarbij ze met zandzakken moest lopen die nog veel zwaarder waren dan die 18 kilo dus dat soort dingen komen ook echt terug in de training en daarmee bereid je jezelf ook voor op het moederschap.

Functioneel trainen is goed voor iedereen: jong, oud, moeders, kinderen, fit en minder fit

Eigenlijk is Loïs opgegroeid in de box. De week dat Loïs geboren werd kregen ze de sleutel van de  nieuwe locatie. Een paar maanden later tijdens het inrichten van de Box lag zij op een kleedje op de grond terwijl alles om haar heen werd opgebouwd en ze weet eigenlijk niet beter dan dat de box er is en dat Dave en Sanne daar trainen. Voor haar is het één groot speelparadijs. Ze kijkt ook mee met de CrossFit kids, maar deelnemen gaat nu nog niet want die kinderen zijn een paar jaartjes ouder. Sanne zou het heel leuk vinden als Loïs al jong mee gaat doen en staat heel erg achter de methodiek van CrossFit. Functioneel trainen is goed voor alle leeftijden en categorieën mensen; kinderen, ouderen, moeders, gewoon iedereen.

Dat komt ook terug in de filosofie van Mobilis; Mobilis richt zich niet alleen op de hele goede atleten die alles kunnen maar iedereen is welkom om op zijn of haar eigen niveau te komen trainen. Dave traint ook wel eens met Loïs, op een speelse manier, kleine circuitjes, in de touwen hangen, dat soort dingen, dat vindt ze echt superleuk. Loïs zit nu ook op ballet en Sanne wil ook met Loïs gaan turnen of apenkooien als ze wat groter is; verschillende dingen uitproberen en laten zien hoe leuk sporten is. Laatst zei Loïs tegen Sanne: “Mama, ik ga ook sporten, ik ga drie seconden roeien en ik dan ga ik mijn heupjes doen”. Sanne: “Zo grappig hoe ze onbewust alles doorheeft en meekrijgt! Burpees kan ze ook maar na twee burpees is ze meestal weer afgeleid. Ik hoop wel dat wij haar ook meegeven dat het heel normaal is om te sporten. Hopelijk blijft zij het ook leuk vinden.

Gezond en gevarieerd eten met voldoende eiwitten

Qua voeding heeft Sanne niet echt een strikt regime. Ze probeert gewoon gezond te eten en houdt haar koolhydraten, eiwitten en vetten op het oog in de gaten. Snoep hebben ze niet in huis maar chocola of een koekje bijvoorbeeld wel en dat moet af en toe ook kunnen. Loïs eet elke dag groente, fruit en iets van eiwitten, ze eet in principe alles wel maar alleen ontzettend langzaam. Sanne: “Ze hoeft echt niet alles op te eten maar ik wil wel dat er elke dag iets gezonds ingaat en wil haar niet teveel laten wennen aan zoetige dingen, ze houdt van appelsap maar dat verdunnen we altijd en dat vindt ze helemaal prima”.

Je bent gemaakt om kinderen te krijgen, jouw lichaam kan dit dus vertrouw daar ook op

Als afsluiter heeft Sanne nog een belangrijk advies voor andere (aanstaande) moeders: “Ga uit van de kracht van je eigen lichaam en luister niet naar mensen die je proberen te vertellen dat bevallen eng en risicovol is. Dit vind ik echt zo zonde, probeer je daar ook niet op te focussen. Jouw lichaam kan dit, jouw lijf is gemaakt om kinderen te krijgen en vertrouw daar ook op. Natuurlijk kunnen er dingen mis gaan maar dat zijn wel uitzonderingen en als er iets aan de hand is, is er altijd snel iemand bij je om je te helpen. De gezondheidszorg in Nederland is echt goed en er zijn veel specialisten maar ga eerst maar uit van je eigen kracht. De dagen na mijn bevalling van Loïs was ik zo trots op het vrouwenlichaam, hoe ingenieus het lichaam is gebouwd, supermooi toch?!”

/0 Reacties/door